هیپ نیوز

نمی‌دانم چطور بعضی‌ها می‌توانند اینقدر طولانی به خلق هنر ادامه دهند. کلینت ایستوود لعنتی هنوز هم فیلم می‌سازد، و آن مرد وقتی گرن تورینو در سال ۲۰۰۸ اکران شد، پیر به نظر می‌رسید. اعضای Shed the Skin به اندازه کلینت پیر نیستند، اما با این وجود، گنجینه‌ای از تجربه دارند. این گروه که در سال ۲۰۱۱ به عنوان ادای احترامی‌به گروه دث متال اوهایویی Blood of Christ که مدت‌ها از بین رفته بود، تشکیل شد، متشکل از چندین پیشکسوت اکستریم متال، از جمله خواننده/گیتاریست Ash Thomas (Faithxtractor، Crucified Mortals)، درامر Kyle Severn (Incantation)، نوازنده بیس Ed Stephens (Ringworm) و گیتاریست Matt Sorg (Ringworm، عضو سابق Blood of Christ) است. این گروه در چهار آلبوم قبلی خود، دث متال سرگرم‌کننده و بی‌نقصی را ارائه می‌داد که با حس ملودی دیوانه‌وار مشخص می‌شد. در حالی که آلبوم We of Scorn محصول ۲۰۱۸ از نظر من نقطه اوج آنها بود، آنها هرگز چیز بدی منتشر نکرده‌اند، اگرچه با Akerblogger موافقم که آلبوم The Forbidden Arts محصول ۲۰۲۰ کمی‌بیش از حد حجیم بود. با آلبوم The Carnage Cast Shadows، این گروه دوباره برگشته‌اند، اینجا تا ظاهراً به ما نشان دهند که این سگ‌های قدیمی‌هنوز هم کارشان را بلدند.

و صادقانه بگویم، آنها تا حدودی بلدند. آلبوم The Carnage Cast Shadows نشان می‌دهد که Shed the Skin هنوز هم بهترین کار خود را انجام می‌دهد، در حالی که به اندازه یک گروه جوان و سرزنده که تازه اولین آلبوم خود را منتشر کرده‌اند، الهام‌بخش است. مانند قبل، این آهنگ‌ها تا حد زیادی با حس شادی وصف‌ناپذیری به جلو می‌روند، که اغلب با خطوط گیتار ملودیک و ماهرانه‌ای همراه است که Carcass بعدی را به یاد می‌آورد. آهنگ تیتراژ آغازین از همان ابتدا این انرژی را برجسته می‌کند و دروازه‌ها را با درام‌های سریع و کوبنده و ریف سریع و لرزانی که مطمئناً راه خود را به مغز شما باز می‌کند، باز می‌کند. قطعه بعدی، «Crook of the Sacred Skies»، با تمپوهای مشابه و سریع، ضمن جلوگیری از تکرار با آکوردهای خشن‌تر ریف اصلی، به آهنگ شتاب می‌بخشد. در تمام این مدت، صدای Ash همچنان وحشی است، با غرغرهای دیوانه‌وار و درهم‌وبرهم او که گهگاه با صدای زیرتر و گوش‌خراش‌تر، به گونه‌ای که Deicide را به یاد می‌آورد، پوشیده می‌شود.

با توجه به پیشینه Shed the Skin، جای تعجب نیست که آنها می‌دانند چگونه یک آلبوم را خوب بسازند، اما The Carnage Cast Shadows به دلیل تنوع و طول قطعات کوتاهش به طور خاص موفق است. آهنگ‌هایی مانند «Ice Hearted Herald» و «Henge Tomb» با کند کردن تمپو در اوایل آلبوم، اوضاع را پیچیده‌تر می‌کنند، اما در نیمه دوم آلبوم است که اوضاع به طور خاص خوب می‌شود. لحظات آغازینِ ضرباهنگِ متقاطع در «Formorian Hordes» در ابتدا طوری به نظر می‌رسد که انگار قرار است یک آهنگِ Ringwormِ بازسازی‌شده باشد، قبل از اینکه آهنگ با ترکیبِ دوبیتی‌های پرش‌دار و یک تک‌نوازیِ ملودیکِ چرخشی که یادآورِ Kreatorِ مدرن است، چرخشی فوق‌العاده پیدا کند. «Scion of Nyx» آکوردهای ضخیمی‌را به شنونده القا می‌کند و از یک مکثِ دراماتیک برای تأثیرگذاریِ عالی استفاده می‌کند، در حالی که آهنگ پایانی، «Stolen from the Storm God»، از یک ملودیِ اصلیِ سنجیده‌تر برای پایان دادن به آلبوم به شکلی عالی استفاده می‌کند.

در کل، جای شکایت کمی‌وجود دارد. در حالی که آهنگ‌هایی مانند «Swarm and Talons» و «The Mind’s Vermin» به اندازه‌ی برادرانشان برجسته نیستند، واقعاً در اینجا برش بدی وجود ندارد، و این واقعیت که بسیاری از این یازده آهنگ کمتر از چهار دقیقه هستند، به این معنی است که هیچ چیز بیش از حد خوشایند نیست. بزرگترین مشکل، رشته‌ای از آهنگ‌های با تمپوی متوسط ​​در نیمه اول آلبوم است که پس از شدت و حدت دو قطعه اول، انرژی را کمی‌بیش از حد مهار می‌کند. خوشبختانه، تولید عالی است، با درام‌های کوبنده، تُن گیتار قوی و صدای کلی قدرتمند. مثل همیشه، اجراها نیز سرشار از الهام هستند، و هر عضو طوری به نظر می‌رسد که انگار تمام تلاش خود را می‌کند و در حین انجام این کار، انفجاری مطلق دارد. مت و اش هجوم بی‌پایانی از ریف‌ها و سولوهای پر جنب و جوش ارائه می‌دهند، کایل اجرای درام تهاجمی‌ارائه می‌دهد و به نظر می‌رسد هر لحظه مملو از آواز دیوانه‌وار اش است.

هیچ‌کس نمی‌گوید که این آلبوم دث متال را از نو خلق می‌کند، اما هدف Shed the Skin این نیست. این پروژه درباره مردانی است که در دث متال خوب بازی کردن دث متال خوب هستند. در آلبوم The Carnage Cast Shadows، آنها با ارائه اجراهای الهام‌بخش، آهنگ‌های متنوع و زمان‌های کوتاه موفق شده‌اند. کسانی که Shed the Skin را دنبال کرده‌اند، مطمئناً از این آلبوم به اندازه هر آلبوم دیگری که تا به حال منتشر کرده‌اند، لذت خواهند برد و در کارنامه مارک زد، این آلبوم یکی از بهترین آثار منتشر شده آنهاست. دل به دریا بزنید و آن سر لعنتی را بکوبید!

امتیاز: ۳.۵/۵.۰
برچسب: Hells Headbangers Records
تاریخ انتشار جهانی: ۱۶ مه ۲۰۲۵