هیپ نیوز

اسکارلت جوهانسون با اولین فیلم بلند کارگردانی‌اش «النور کبیر» در جشنواره کن غوغای بزرگی به پا کرده است. این فیلم که در بخش مسابقه «نوعی نگاه» با بازی جون اسکوئیب، چیوتل اجیوفور و ارین کلیمن رقابت می‌کند، روز سه‌شنبه باعث شد جوهانسون و بازیگرانش پنج دقیقه ایستاده تشویق شوند.

جوهانسون توسط برایان لورد، مدیر برنامه قدرتمندش و مدیرعامل CAA، همراهی می‌شد. همسرش، کالین جاست، مجری برنامه «آخرین اخبار آخر هفته»، به تنهایی وارد شد و با مدیران سونی پیکچرز کلاسیکس، تام برنارد و مایکل بارکر، گپ زد. آدرین برودی، برنده جایزه اسکار بهترین بازیگر مرد، و شریک زندگی‌اش جورجینا چپمن نیز در این مراسم حضور داشتند و با جاست گپ زدند.

او ادامه داد: «وقتی فیلمی‌مستقل مانند این می‌سازی، هیچ‌کس آن را برای پول نمی‌سازد - سورپرایز، سورپرایز». «واقعاً، همه کسانی که برای این فیلم گرد هم آمدند، به این دلیل گرد هم آمدند که عاشق داستان و فیلمنامه بودند. این فیلمی‌درباره خیلی چیزها است: درباره دوستی، درباره غم و اندوه، درباره بخشش. و فکر می‌کنم همه اینها مضامینی هستند که می‌توانیم این روزها خیلی بیشتر از آنها استفاده کنیم.»

در «النور کبیر» اسکوئیب نقش النور مورگنشتاین ۹۴ ساله شوخ طبع و مغرور و دردسرساز را بازی می‌کند که پس از یک فقدان ویرانگر، داستانی را روایت می‌کند که زندگی خطرناکی را برای خود رقم می‌زند.

پس از پایان نمایش فیلم با تشویق پرشور، جوهانسون اسکوئیب را در آغوشی مهربان گرفت که به نظر می‌رسید چند دقیقه ادامه داشته است. او بعداً ستاره نقش اصلی خود را «واقعاً الهام‌بخش» توصیف کرد. او همچنین کلیمن را «مکاشفه‌ای مطلق» خواند و گفت که «بسیار هیجان‌زده است که دنیا او را ملاقات کند.»

یوهانسون در پایان دست زدن‌ها گفت: «این فیلمی‌است که به نظرم تاریخی و در عین حال بسیار به‌موقع است، بنابراین امیدوارم همانطور که من النور را با خودم حمل می‌کنم، شما هم آن را با خودتان حمل کنید.»

یوهانسون امسال در کن دو نقش دارد، زیرا او همچنین جزو بازیگران ستاره فیلم «طرح فنیقی» وس اندرسون است. او همچنین به نوعی از پیشکسوتان کن است و پیش از این در سال ۲۰۲۳ برای آخرین فیلم اندرسون، «شهر سیارک» در کن حضور داشته است. پیش از آن، او برای دو فیلم وودی آلن، «ویکی کریستینا بارسلونا» در سال ۲۰۰۸ و «امتیاز نهایی» در سال ۲۰۰۵ در کن حضور داشت.

یوهانسون «النور کبیر» را به همراه جاناتان لیا و کینان فلین برای «این پیکچرز»، کارا دورت و جسامین بورگوم برای «پینکی پرامیس»، و سلین راتری و ترودی استایلر از «میون اسکرین مدیا» تهیه‌کنندگی کرده‌اند. استودیوهای Wayfarer به همراه Content Engineers، Pinky Promise و MacPac تأمین مالی این فیلم را بر عهده داشتند. استیو ساروویتز، جاستین بالدونی، جیمی‌هیث و اندرو کالوف از طرف استودیوهای Wayfarer تهیه‌کنندگان اجرایی هستند. ازرا گبای و راج کیشور خاویر از طرف Content Engineers تهیه‌کنندگان اجرایی هستند.

Travellin’ Blue یک گروه بلوز-راک بلژیکی است که پیش از این با نام Travellin’ Blue Kings شناخته می‌شد. آلبوم Take The Edge Off سومین آلبوم آنهاست و اولین آلبوم آنها با ترکیب جدید جی‌بی بیسمنز (خواننده، ساکسیفون و‌هارمونیکا)، لوک الکساندر (گیتار)، وین پنیککس (گیتار بیس)، پاتریک کایورز (ارگ‌هاموند، پیانو، وورلیتزر و خواننده پشتیبان) و استیو ووترز (درامز) است. دو انتشار قبلی آنها، از سال ۲۰۱۹ و ۲۰۲۲، هر دو نقدهای مثبتی از Blues Blast دریافت کردند!

تمام آهنگ‌های آلبوم جدید توسط اعضای گروه ساخته شده‌اند. هفت آهنگ توسط بیسمنز و الکساندر به طور مشترک نوشته شده‌اند، که کایورز در یک آهنگ، بیسمنز در نوشتن یک آهنگ و فورد/بیسمنز در نوشتن یک آهنگ مشارکت داشته‌اند.

از نظر موسیقی، بر اساس شواهد این انتشار، گروه به راک نزدیک‌تر از بلوز است. برای مثال، آهنگ آغازین، «بهتر است ناگفته بماند» (Better Left Unsaid)، یک ریف شعر تکراری دارد که با «کشمیر» (Kashmir) لد زپ (Led Zep) خیلی فرق ندارد، در حالی که «نو گودِر» (No Gooder) مانند یکی از خویشاوندان دور «آهنگ مهاجر» (Immigrant Song) پر از جزئیات است و «مرگ به همه ما لبخند می‌زند» (Death Smiles At Us All) اشاراتی به اوایل گروه «پلیس» (The Police) دارد (البته با‌هارمونیکای جذاب). صدای خشن و تراش‌خورده بیسمن کاملاً با این قطعه همخوانی دارد.

«Down The Rabbit Hole» ریتمی‌نوسانی و دهه ۶۰ دارد، با ساکسیفون که ملودی آواز را منعکس می‌کند و یک تک‌نوازی ارگ زیبا از کیورز (Cuyvers). «Come Hell Or High Water» (بیا جهنم یا آب از آسمان ببارد) به زیبایی از شعر تا بخش همخوانی با گیتارهای لایه‌ای الکساندر و یک تک‌نوازی گیتار با ساختار زیبا ساخته شده است که برخی از کارهای برنی مارسدن با وایت‌اسنیک (Whitesnake) اولیه که بیشتر با بلوز آمیخته شده را به یاد می‌آورد. آهنگ عنوان آلبوم، با ریف تک‌نوایی ناهموار و ناهموار و برخی تک‌نوازی‌های فوق‌العاده غیرمعمول از الکساندر (با پژواک‌هایی از برخی از تأثیرات شرقی ریچی بلک‌مور) و بیسمنز (با ساکسیفون)، دوباره لد زپلین را به یاد می‌آورد.

آهنگ "After All" به سبک پینک فلوید، دوباره تک‌نوازی‌های زیبایی از الکساندر (با گیتار اسلاید) و بیسمنز را به همراه دارد، اگرچه جالب است که نوازندگی ساکسیمنز، هم به "After All" و هم به آهنگ بی‌کلام "Hellhole Shuffle" طعم جاز متمایزی می‌بخشد.

آهنگ آخر، "Lay Down Knuckle Under" دارای یک همخوانی گیرا و ریتم ضربه زدن با انگشت پا است.

Take The Edge Off توسط خود گروه تهیه شده است که آن را در استودیوی Roots House ضبط کرده‌اند و میکس و مسترینگ آن توسط بیسمنز در JB’s Den انجام شده است.

شکی نیست که Travellin’ Blue با استعداد هستند و آهنگ‌های بسیار خوش‌ساختی می‌نویسند و می‌نوازند. با این حال، به احتمال زیاد آهنگ Take The Edge Off بیشتر برای طرفداران راک جذاب خواهد بود تا طرفداران بلوز.

هر از گاهی شاخه شاخه شدن و امتحان کردن چیزهای جدید خوب است. به هر حال، تنوع چاشنی زندگی است؛ حتی چیزهایی که بیشتر از همه دوست دارید، می‌توانند هر از گاهی کهنه و تکراری به نظر برسند، و هیچ کس به اندازه ناکسویل، گروه دث‌کور وایت‌چپل، که دو آلبوم آخرش یک جدایی سبکی عظیم و کمی‌دوقطبی بود، این موضوع را جدی نگرفت. هم آلبوم The Valley محصول ۲۰۱۹ و هم آلبوم بعدی‌اش، Kin محصول ۲۰۲۱، به طرز چشمگیری کندتر و بسیار ملودیک‌تر از هر چیزی بودند که از این گروه شنیده بودیم - بازجویی غم‌انگیز و مصمم از تروما و غمی‌که از گذشته آشفته خود فیل بوزمن الهام گرفته شده بود.

این یک حرکت جسورانه از سوی آنها بود، حرکتی که می‌دانستند ممکن است بخش خوبی از طرفدارانشان را از آنها دور کند، اما در نهایت، حرکتی بود که برای ایجاد حس آرامش و پایان نیز ضروری بود. التیام یافتن از آسیب‌های روحی، فرآیندی پیچیده و بی‌پایان است، اما در برهه‌ای از زمان، می‌توانید و باید گذشته را به حال خود رها کنید تا از بار آن رها شوید و به جلو حرکت کنید. برای وایت‌چپل، آن زمان فرا رسیده است.

دور زدن هنری آنها سرانجام به پایان رسیده است؛ آنها آنچه را که باید گفته می‌شد، گفته‌اند، آنچه را که باید بررسی می‌شد، کاوش کرده‌اند و اکنون زمان آن رسیده است که به کاری که در آن بهترین هستند، یعنی به چالش کشیدن دندان‌های همه با ترکیبی خاص از دث‌کورِ کوبنده، بازگردند. در هوا برق و در آب خون وجود دارد. پسرها دوباره احساس گرسنگی می‌کنند، حتی گرسنگی، و این گرسنگی به انفجاری واقعی از خشم و شور و اشتیاق منجر شده است که با حس ملموس هدفی تازه، شعله‌ور می‌شود.

طرفداران از شنیدن این خبر که آلبوم جدید و پرشور Hymns in Dissonance در واقع یکی از سنگین‌ترین آثار وایت‌چپل از زمان روزهای باشکوه The Somatic Defectement و This is Exile است، خوشحال خواهند شد. این آلبوم همان انرژی خام و خشم کف‌آلود را به شیوه‌ای به تصویر می‌کشد که به هر دلیلی، مدتی است دیده نشده است، اما با یک پیچش مدرن جدید و بهبود یافته که حاصل نزدیک به بیست سال تجربه‌ای است که از آن زمان تاکنون کسب کرده‌اند.

اول و مهمتر از همه، خدای من، آیا لازم است در مورد آواز فیل صحبت کنیم؟ این ممکن است اجرای مورد علاقه من در کل فهرست آثار او باشد، و همانطور که همه می‌دانند، این حرف حرف دیگری می‌زند. بوزمن همیشه در رده بالای خوانندگان دث‌کور بوده است، یک نماینده قابل اعتماد و همیشگی برای این ژانر، اما این آلبوم به طور خاص نشان می‌دهد که دامنه صدای او چقدر می‌تواند گسترده باشد، البته به جز بخش‌های آوازخوانی تمیز. از صداهای قلقلک‌دهنده و بم گرفته تا صداهای زیر و بم نافذ و تقریباً هر زیر و بمی‌که در این بین قابل تصور باشد، این مرد هر آنچه را که در توان دارد و سپس مقداری از آن را در این آلبوم قرار می‌دهد، و نتیجه نهایی برای اینکه حتی سرسخت‌ترین مخالفان را هم به واکنش وادارد، کافی است.

نکته برجسته دیگر، اضافه شدن درامر جدیدشان، برندون زاکی، است که در این آلبوم طوری ظاهر شد که انگار می‌خواهد چیزی را ثابت کند. سبک نوازندگی او کاملاً با جهت‌گیری جدید (قدیمی؟) گروه همخوانی دارد، آنقدر کاربردی که توجه‌ها را به خود جلب نکند، اما آنقدر پرطمطراق و شیک است که همه چیز را به سطح بسیار مهم بعدی ارتقا دهد. برای مثال، به قطعه سوم «خواب شیطانی» که واقعاً خسته‌کننده است نگاه کنید، اما حتماً یک جفت لباس زیر اضافی دم دست داشته باشید چون خیلی باحال است. همه آهنگ‌ها سنگین هستند، اما نیمه اول آن آهنگ به طور خاص... غیردوستانه است. من الان می‌گویم که قرار است در آینده نزدیک کسی در یک اجرا به خاطر آن آهنگ آسیب ببیند (تاریخ‌های تور را در زیر ببینید و مسیر خود را به اورژانس از آنجا مشخص کنید).

راستش را بخواهید، بوزمن و زاکی سهم عمده کار این آلبوم را انجام می‌دهند، اما این به هیچ وجه به معنای این نیست که بقیه بچه‌ها در حال اهمال‌کاری هستند. کار گیتاریست‌ها و نوازنده‌های گیتار بیس خیلی سرراست‌تر است - ایجاد سونامی‌از تُن خالص و خالص که عملاً ساز کوبه‌ای خودش است، در حالی که درامز و آواز، آن حس و حال لازم را به آن می‌دهند که یک سری از صداهای غول‌پیکر را از بقیه متمایز می‌کند. این پدیده‌ای است که در دث‌کور زیاد اتفاق می‌افتد، پدیده‌ای که می‌تواند برای افرادی مثل من که با شکست‌های پی در پی و خیلی زود از پا می‌افتند، کمی‌دلسردکننده باشد، اما حتی من هم باید اعتراف کنم که آنها در این مورد واقعاً عالی عمل کرده‌اند.

چیزی که Hymns را در این زمینه، حداقل برای من، برجسته می‌کند، این است که چگونه از شتاب خود به روشی استفاده می‌کند که در دقت و اعتماد به نفسش تقریباً بی‌نقص است. بیان اینکه چه چیزی باعث می‌شود انواع خاصی از DUNDUNDUNDUN بیشتر از بقیه جواب بدهد، با کلمات دشوار است، اما وقتی این اتفاق می‌افتد، کاملاً منطقی است. شاید این موسیقی، فنی‌ترین موسیقی موجود نباشد (اگرچه تعدادی تک‌نوازی پراکنده در سراسر آن وجود دارد که گاهی اوقات نفس تازه‌ای را که بسیار مورد نیاز است، فراهم می‌کند)، اما همچنان توجه دقیقی به جزئیات از نظر ریتم و جریان وجود دارد. این موسیقی مانند یک ایده کاملاً تحقق‌یافته و کاملاً پخته شده، یک پازل جهنمی‌است که قطعات آن در کنار هم قرار گرفته‌اند تا خطوط پازل را پنهان کنند و تصویری مختصر، یکپارچه و کاملاً وحشتناک ایجاد کنند.

آزمایش و انحراف از هنجار می‌تواند چیز خوبی باشد؛ رکود دشمن پیشرفت و همه اینهاست، اما در عین حال، گاهی اوقات خوب - حتی سالم - است که به ریشه‌های خود بازگردیم تا گام بعدی سفر را بفهمیم. نمی‌توان گروهی به موفقیت وایت‌چپل را به خاطر اینکه می‌خواهد بعد از مدتی چیز متفاوتی را امتحان کند، سرزنش کرد، به خصوص وقتی داستانی وجود دارد که التماس می‌کند گفته شود. آنها بالاخره هنرمند هستند. اما از طرف دیگر، چیزی هم برای گفتن وجود دارد که باید به آن پایبند بود و دانست که در چه چیزی خوب هستید، و فکر می‌کنم وقتی می‌گویم - خوب است که شما برگشتید، پسران. به خانه خوش آمدید، از طرف اکثر ما، اگر نگوییم همه، صحبت می‌کنم.

سه سال از زمانی که تیلور‌هاوکینز، درامر گروه فو فایترز، را به دلیل ترکیبی مرگبار از مواد مخدر و مواد افیونی از دست دادیم، می‌گذرد، اما میراث او از طریق پسرش، شین‌هاوکینز، که راه پدرش را دنبال می‌کند، زنده است.

این درامر ۱۸ ساله، با پیروی از پدرش، در حال تلاش برای زندگی به سبک ستاره‌های راک است. او اخیراً اعلام کرده است که در تور تابستانی ۲۰۲۵ گروه شور متال در ماه جولای به آنها خواهد پیوست.‌هاوکینز به افتخار پدرش، اجراهای مختلفی را با شور متال اجرا کرده است.

تیلور‌هاوکینز رسماً شور متال را در سال ۲۰۱۳ به عنوان یک گروه کاور راک سنگین تشکیل داد. ترکیب قبلی این گروه شامل دیو گرول به عنوان خواننده، وایلی‌هاجدن به عنوان نوازنده گیتار بیس، میک مورفی به عنوان گیتار لید و‌هاوکینز به عنوان نوازنده درام بود.

با درگذشت‌هاوکینز، ترکیب جدید شور متال شامل پسرش، وایلی‌هاجدن (گیتار بیس و خواننده) و برنت وودز (گیتار) می‌شود.

بلیط‌های پیش‌فروش از روز چهارشنبه، ۲۱ می، با استفاده از کد MULLETPASS در دسترس خواهند بود. از طرف دیگر، فروش عمومی‌بلیط‌ها از روز جمعه، ۲۴ می، ساعت ۱۰ صبح به وقت محلی، آغاز می‌شود.